De brievenbus van het ministerie van Economische Zaken zit stampvol. Postzakken vol met zienswijzen op het gasbesluit van Henk Kamp komen van alle kanten. In die bezwaarschriften staat weinig positiefs. En dat is heel begrijpelijk.
Januari vorig jaar. Het Staatstoezicht op de Mijnen (SodM) slaat alarm. Eindelijk. Er is wat aan de hand in 't Groninger land. De gaswinning mag dan jaarlijks de Staat der Nederland minimaal tien miljard keiharde euro’s opleveren; Groningen zit met de gebakken peren.
Het hele land de lusten; Groningen de lasten. De knal van Huizinge van een half jaar eerder heeft de autoriteiten met enige vertraging wakker geschud. Het moet gezegd: Henk Kamp pakt de zaak aanvankelijk voortvarend aan. Reist direct naar Loppersum om met de inwoners in gesprek te gaan. En kondigt maatregelen aan. Of beter: onderzoeken. Veel onderzoeken.
We zijn nu ruim een jaar, veertien onderzoeken, een ombudsman, een gaswinningsrecord en handenvol commissies & praatgroepen verder. Maar is Groningen ook maar iets opgeschoten? Nauwelijks.
Ja, er is via de inzet van de commissie Meijer ruim een miljard voor het gebied binnengesleept. Maar verder? Er wordt nog steeds volop geklaagd over incompetente taxateurs, trage procedures, financiële ellende en gebrek aan erkenning.
Er is een nog veel grote probleem dat ook door het gasbesluit geenszins wordt opgelost: het grote niet-weten. Wie alle rapporten en onderzoeken heeft doorgeploegd kan maar één conclusie trekken: niemand weet wat zich exact afspeelt onder onze voeten in de Groninger bodem.
Alle onderzoeken ten spijt: niemand die hét antwoord heeft. Het is vooral gissen en speculeren. We komen honderd-en-één visies van wetenschappers tegen. Zeer uiteenlopend. Kortom: brood valt er niet van te bakken. Dat geldt ook voor het gasbesluit van Kamp.
Prachtig dat de putten bij Loppersum grotendeels dicht zijn. Maar wat betekent dat voor het zuidelijk deel van de Groninger gasbel? Krijgen die gebieden de rekening gepresenteerd in de vorm van zwaardere bevingen? Wie het weet mag het zeggen. De bewindsman weet het in elk geval niet, terwijl hij toch een besluit heeft genomen.
Blijkbaar met als motto: wat niet weet wat niet deert. Maar die vlieger gaat in Groningen niet op. Juist dat niet weten is het probleem. Dus zit er niets anders op dan steeds maar dat wachten op de volgende klap. Zonder ook maar enig idee te hebben hoe zwaar die zal zijn. En die slopende onzekerheid is vreselijk. Daar verandert het gasbesluit van Kamp geen steek aan. Net zo goed als de kans dat de lawine aan negatieve zienswijzen ook maar iets uithaalt nagenoeg te verwaarlozen is.
De Haagse boodschap luidt kortom: gaat u daar in Groningen rustig slapen. Er wordt over u gewaakt. Niet dus.