Ken je die mop van de baanverlenging? Het antwoord laat zich raden. Ongelooflijk. De Raad van State is weer eens aan het uitstellen geslagen. Alles wat er verlengd wordt: de baan niet.
Het is zo langzamerhand een kolderiek verhaal. Twintig jaar juridische strijd. En toch wil er maar geen einde aan komen. Alleen al met de kilometers papierwerk die voor de oneindige procedures nodig zijn, had de baan al lang en breed verlengd kunnen worden. En dan hebben we het nog niet eens over de centjes.
Voor de goede orde: het kleine clubje van omwonenden van de luchthaven valt niets te verwijten. Ze vechten als leeuwen en maken optimaal gebruik van alle machtsmiddelen die hen ten dienste staan. En dat doen ze, verenigd in Vole, verdomd goed. Winnen zelfs slag op slag.
Of je nou voor of tegen de baanverlenging bent: het gaat er natuurlijk om dat zo'n strijd bijna eeuwig voort kan duren. Te zot voor woorden. Hoe belangrijk wij inspraak en beroepsmogelijkheden in onze democratie ook vinden: dit kan niet.
Het houdt toch echt een keer op. Partijen zo lang laten zweven, is onacceptabel. Zelfs rond een vliegveld. En toch gebeurt het. Daarmee is de betrouwbaarheid van de overheid in het geding. Je zou toch met goed fatsoen op een redelijke termijn een onomkeerbaar besluit mogen verwachten. Maar nee hoor, het gevecht duurt vrolijk voort. Jaar in, jaar uit.
Benieuwd hoe dit af gaat lopen. Zal er ooit een einde aan komen? Eigenlijk weten we het antwoord al. Nauwelijks voor te stellen dat de Raad van State binnen zes weken nu wel tot een oordeel komt. Zal wel na de maximale 24 weken worden.
En als die uitspraak er dan eindelijk is, zal er wel ergens weer een gaatje of verdwaald vleermuisje worden gevonden. En begint het allemaal opnieuw. Geheel in stijl van de baanverlenging die er maar niet komt.