Het was een bijzonder mens. Heel bijzonder. Dat was ie. Renze de Vries was immer zichzelf. In elk gezelschap; waar ook ter wereld.
Bij leven al een legende. Gisteravond heeft hij tegen middernacht afscheid genomen van het aardse bestaan. Renze is 81 geworden.
Niemand anders was er mee weggekomen. Renze wel, toen hij vrolijk meldde dat 'het zwaard van Damascus' boven hem hing. Sterker nog. Die heerlijk foute uitdrukking is voor eeuwig aan hem verbonden. .
Of wat te denken van iemand die volgens Renze 'op de fancyfair van het ziekenhuis' lag. En de spelersvrouwen begroette hij steevast met dezelfde liefkozende woorden: 'mien biggetje'.
Ach, zo zijn er bijna oneindig veel anekdotes over de varkensboer, die in de jaren tachtig als voorzitter van FC Groningen zijn provincieclubje opstootte in de vaart der volkeren. Renze kwam, zag en overwon.
Niet alleen in noordelijke contreien. Zo maakte hij bij de KNVB in de Zeister bossen een onuitwisbare indruk op al die randstedelijke bestuurders van goede komaf.
En laten we wel wezen: hij was veel meer dan een verzameling onhandige uitdrukkingen. Laat Renze maar schuiven. Boerenslim en bovenal handig met de centen (iets te, bleek pas later). En nooit verlegen om een avontuurtje. Zo plukte hij eigenhandig voetbalpareltje Fandi Ahmad ('Fandi, Fandi,' vrij naar Henk Kok) uit de jungle van Maleisië.
Hij was bovenal de man die van zijn FC Groningen een grote club maakte. Tot ver in Europa. Nog steeds dreunen de krakers tegen Altletico Madrid en Inter Milan na. Met dank aan Renze.
Het moet gezegd. Hij was net iets te creatief bij het boekhouden. Een inval van de FIOD in 1989 leidde tot zijn val. Fout is fout. En zwart is zwart. Maar - ook dat moet gezegd - Renze heeft het nooit voor de eigen portemonnee gedaan. Altijd voor zijn club.
Hij moest er voor brommen. Vijf dagen heeft de varkenshandelaar het uitgehouden in de gevangenis in Heerhugowaard. Werd vrijgelaten, omdat het gedwongen verblijf tussen vier muren een te grote aanslag op zijn toen al niet al te beste gezondheid bleek.
Hoe dan ook: een man om nooit vergeten. Ondanks dat zwarte vlekje. En wat de verhalen over Renze betreft: die zijn nog lang niet op. Dus is dit stukje nog maar het begin.
Binnen de noordelijke journalistiek worden inmiddels snode plannen gesmeed om Renze te eren. In boekvorm. Gezien de vele prachtige verhalen die over hem in de omloop zijn, belooft dat een knap omvangrijk boekwerk te worden. En dat verdient hij ook.