Kinderachtig. Dat is het. Stad en provincie liggen weer eens met elkaar in de clinch. Voor de zoveelste keer. Onvolwassen en zeker niet erg productief.
Deze keer gaat het over de wijze waarop de gemeente Groningen het zinkende Groninger Museum vlot wil trekken. Met een miljoeneninjectie. Veel te vroeg, vindt de provincie. Belachelijk dat de provincie nog niet over de brug komt, pareert de gemeente.
Er is niks mis met bestuurlijke onenigheid. Kan gebeuren, maar regelmatig rollebollend door de Groningse straten trekken is een brug te ver. Zoiets los je binnen de muren van stad- en provinciehuis op. Maar dat gebeurt al een paar jaar niet meer.
Dus suddert het lekker door. Het oud zeer tiert welig. Het aantal te vereffenen rekeningen groeit. Discussies over tram, Meerstad en nu het Groninger Museum ontaarden in hullie & zullie-toestanden. Zelden wordt er iets uitgepraat, dus duurt het maar voort.
De belangen van stad en provincie botsten in het verleden ook regelmatig. Voor een deel heel verklaarbaar en er is niet zoveel mis mee. Als de angel er maar op het juiste moment uit wordt gehaald.
Het grote verschil met nu? Eerder werd de vuile was niet of nauwelijks buiten gehangen. En dat had alles te maken met de regievoerders van destijds. Neem Hans Alders en Jacques Wallage. Geen grote vrienden, maar wel doorgewinterde bestuurders; die steevast in actie kwamen als het mis dreigde te gaan.
Dat het nu regelmatig uit de hand loopt, kan bijna niet anders dan voortkomen uit een gebrek aan regie. De stad Groningen wordt hedentendage niet bestuurd door de meest krachtige burgemeester uit de geschiedenis. En ook de zittende Commissaris der Koningin is blijkbaar niet in staat de nodige plooien glad te strijken.
Het gevolg: stad en provincie vechten in deze lastig tijden tegen elkaar in plaats van met elkaar. Dit landje-pik-gedoe leidt nergens toe. Stoppen met het gekissebis a.u.b. Dus: wie o wie slaat de bestuurders van stad & ommeland eens lekker stevig met de koppen tegen elkaar?