Groningen na ‘juichmomentje’ terug in keiharde realiteit
Weer met beide beentjes op de grond. Met dank aan klap nummer zoveel, die de inwoners van wingewest Groningen doet beseffen dat het einde van de gasellende nog lang niet in zicht is.
Alle gejuich na het gasbesluit van Rutte III ten spijt. De gaskraan gaat naar nul en – als het even kan – eerst versneld naar twaalf miljard kuub per jaar.
Zeker, het is een historisch besluit. Geen twijfel over mogelijk. Dit kabinet neemt over uiterlijk vier jaar stevig gas terug, zonder daar door de Raad van State toe gedwongen te zijn. In 2030 wordt de Goningse gasbel zelfs bedankt voor bewezen diensten aan de BV Nederland.
Waarbij aangetekend dat het einde hoe dan ook in zicht is: https://www.rtvnoord.nl/nieuws/156773/CBS-Gasvoorraad-over-15-jaar-op
Prachtig ook dat het kabinet bereid is een deel van het Gronings goud ongemoeid te laten. Waarbij onvermeld blijft dat winning van de laatste resten veel extra kosten met zich meebrengt. En dus minder lonend is. Kortom: dat gebaar is kleiner dan dat het zo op het eerste oog lijkt.
Maar laten we wel wezen: niet alleen de Groningse bodem blijft in beweging. Dat geldt - eindelijk maar toch - ook voor Den Haag. Eric Wiebes slaat een heel andere toon aan dan zijn voorganger en partijgenoot Henk Kamp.
Eindelijk lijkt de ernst van de situatie daar echt door te dringen. Dat is heel mooi, na jarenlang strijd voor erkenning van het leed dat Groningen heet.
Maar: de Groningse bodem trekt zich niets van welk besluit dan ook aan. Die blijft zich roeren.
Nog steeds weten de vele specialisten niet wat zich exact onder onze Groningse voeten afspeelt. Over één ding zijn ze het wel eens: de gaskraan verder en uiteindelijk dicht draaien betekent geenszins dat de aardbevingen geschiedenis zijn.
Dat is beangstigend genoeg. Kortom, de euforie over het Haagse besluit is in rap tempo weggeëbt na de 2.8-aardbeving van vrijdag bij Garsthuizen.
Wat rest is de angst voor de volgende klap, waarvan niemand weet hoe heftig die zal zijn. En dat is & blijft ondanks de vele mooie en bemoedigende woorden van de afgelopen maanden de keiharde en vooral pijnlijke realiteit in Groningen.